Afscheid nemen bestaat niet!

30 April 2018
Afscheid nemen bestaat niet!

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer en dit keer met een bronzen plak op zak! Inderdaad.. we hebben de halve finale helaas verloren. Het was een ‘best of 3’ reeks waarvan we de eerste wedstrijd uit speelden tegen Stuttgart. Deze hebben we met 3-1 verloren met énorm slecht spel, dus we hadden er het volste vertrouwen in dat we de 2e wedstrijd – die wij thuis speelden – écht goede kansen hadden om te winnen en er een 3e wedstrijd uit te slepen, maar dan zou iedereen wel volle 200% op het toppen van zijn kunnen moeten spelen. We hebben echt alles gegeven en ons helemaal leeg gespeeld in een ongelooflijk goed gevulde hal met onze te gekke fans die weer super van zich hebben laten horen, maar het was niet genoeg. We kregen de serve en de harde aanvallen van Stuttgart niet onder controle en verloren met 3-0.....

En dan is het seizoen ineens binnen 1 klap voorbij. Dit blijft toch elk jaar een apart iets. Ruim 6 maanden lang zie je de meiden uit je team 6 dagen per week 2x per dag. Genoeg tijd dus om een hechte band met elkaar op te bouwen en om zelfs vriendschappen eraan over te houden! Maar deze vriendschappen sluit je soms ook met meiden die uit een heel ander land komen en die je na het seizoen misschien wel nooit meer tegen komt als je daar zelf niet voor zorgt. Iedereen gaat namelijk haar eigen kant op als de competitie voorbij is. De een gaat naar een andere club in hetzelfde land, de ander gaat bij een club in haar eigen land spelen, maar het kan ook zijn dat iemand helemaal stopt met volleybal.

Het laatste punt van de laatste wedstrijd heeft daarom een extra zware lading. Elk jaar neem ik het me weer voor om niet te gaan huilen, staat zo lullig haha. Maar helaas, ook dit jaar stond ik weer lekker te mee te janken met de rest van het team. Zo gauw het laatste punt gespeeld is komt namelijk pas het besef wat een mooi seizoen je samen hebt gehad en dat daar nu een eind aan is gekomen. Dat iedereen dus haar eigen weg gaat en je waarschijnlijk een aantal meiden van je team nooit meer zal zien. Intussen is je team namelijk je familie geworden, je ziet ze tenslotte vaker dan je ouders en broers of zussen!

Uiteraard is verdriet niet de enige emotie die naar boven komt na zo’n seizoen. Want wat ben ik trots op mijn team hoe we het hebben gedaan. Van te voren stelden we ons eigen doel en we hebben het gewoon geflikt! Elke wedstrijd weer haalden we het onderste uit de kan en hebben we iedereen verrast, met als klap op de vuurpijl het bereiken van de halve finale! Ook al hebben we de verrassingsreeks daarna niet voort kunnen zetten, we kregen na de laatste wedstrijd wel mooi een bronzen plak om onze nek gehangen die we met trots mogen dragen.

Blog Kirsten Knip Volleybal Volleybalshop.nl

Na zo’n laatste wedstrijd volgen altijd een paar gekke dagen. Ineens heb je de week erop geen training meer, je moet bedenken wanneer je gaat verhuizen, je moet spullen inleveren zoals de sleutel van je huis of je auto, je moet jezelf uitschrijven bij het gemeentehuis. Allemaal praktische dingen waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt, maar wat toch echt moet gebeuren.

Gelukkig is het voor mij nu niet heel veel gedoe geweest aangezien ik volgend seizoen nog lekker bij de Ladies in Black blijf spelen en dus mijn eigen appartementje aan houd! Scheelt toch weer sjouwen, want hoeveel spullen je verzamelt in zo’n seizoen.. dat houd je niet voor mogelijk haha. Ook heb je in zo’n week wat afsluitende etentjes. Een lunch met de meiden, een diner met het hele bestuur erbij en een speciale fan avond voor onze diehard fanbase!

Na deze ‘verplichtingen’ is het moment toch echt daar; afscheid nemen. Bah! Dit doe ik het liefste zo snel mogelijk en zonder gedoe, anders word ik er alleen maar verdrietig van. Maar goed, je komt er nou eenmaal niet onderuit dat je teamgenoten misschien wel wat tranen laten en dat het jou toch ook wel raakt. Dus dat is elke keer weer een zwaar moment. Maar goed, hopelijk blijf je met elkaar in contact, daar hebben we Skype en Facetime voor, toch?!

Wat ik misschien wel het aller vreemdst vind van dit hele verhaal is dat ik intussen alweer ruim 2 weken thuis zit en dit ook weer dood normaal is. Het is zo gek hoe makkelijk je de draad weer oppakt en in je oude ritme valt. Uiteraard is dit ook iets heel moois, want je zou maar de hele zomer gaan zitten mijmeren over dat je je teamgenoten zo erg mist haha. Maar toch verbaas ik me hier ieder jaar weer over.

Als ik terug kijk naar het afgelopen seizoen krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Ik heb het enorm naar m’n zin gehad, vette mazzel gehad met het leuke team dat we hadden, super hechte vriendschappen gesloten en een bronzen plak binnen gehaald.

De Ladies in Black eindigen op een 3e plek. Ik ben trots, héél trots.


Kirsten Knip Volleybalshop.nl