Van Brazilië naar Italië

“Het is de meest verschrikkelijke plek die je kunt halen op zo’n toernooi, maar ik denk dat we onszelf aan de wereld hebben laten zien, trots op onszelf kunnen zijn, en dit is alleen nog maar het begin”,hoor ik mezelf in de mixed zone zeggen tegen alle journalisten metmobieltjes en voice-recorders voor m’n neus. Ik zucht diep en probeerm’n emoties te verbergen. Na de verloren wedstrijd om het brons in Riowíl je gewoon niet door demixed zone lopen en interviews geven. Er zijn geen kansen meer om hetover te doen, of om nog iets goed te praten. Na de laatste woorden inde mixed zone loop ik door naar de kleedkamer.Een paar meiden zitten daar al en er hangt een vreselijke sfeer. Eenpaar meiden huilen, andere meiden staren voor zich uit en sommigekleden zich snel uit om onder de douche te springen.

Na een half uurtje komt Giovanni en de staf in de kleedkamer engeefthij aan trots te zijn op het team, op de staf en bedankt iedereen voordeze prestatie. Langzamerhand moeten er organisatorische dingengeregeld worden, er is immers geen huldiging voor ons in het HollandHeineken Huis, maar we zijn wel vrij om te gaan en staan wat we willendoen. De sfeer klaart een beetje op en we beseffen ons dat we moetengenieten van de laatste dag dat we nog in Rio zijn. Robin en ikbesluiten een taxi te nemen naar het Holland Heineken Huis om te kijkenhoe het er daar uitziet en proberen even het volleybal van ons af tezetten.

Voor mij was het verlies van de halve finale tegen China veelpijnlijker dan de verloren wedstrijd om het brons. We hadden gewoononwijs veel kansen tegen China en hebben zelf die kans niet gepakt. DatChina later die avond Olympisch Kampioen wordt is dan natuurlijkhelemaal even slikken.

Igor Gorgonzola Novara it is

Bij terugkomst in Nederland moesten we natuurlijk afscheid nemen vanelkaar, want na een intensieve zomer samen gaat iedereen weer voorzichzelf verder. Van Celeste Plak en Judith Pietersen hoefde ik geenafscheid te nemen, want zij vergezellen mij bij mijn nieuwe club “IgorGorgonzola Novara”. We hebben twee weken de tijd gekregen om fysiek,maar ook mentaal bij te komen van een bijzondere tijd met het NationaalTeam.

Inmiddels verblijf ik alweer 3 weken in Italië en is alles weerwennen!Naast het feit dat ik nog niet eens weet hoe ik naar de hal moet rijdenzonder navigatie, is het team ook helemaal anders en moet er weer flinkop de afstemming getraind worden. In het Nationaal Team loopt alles naeen hele zomer vanzelf, heb je automatismen en weet je wat jeteamgenoot in het veld doet. Kom je in een nieuw team dat heb je geenflauw idee welke kant iemand op beweegt en welke set-up diegene in eenbepaalde situatie wil hebben. 

We beginnen dus gewoon weer op nul en ik heb al gemerkt dat mijnnieuwetrainer van hard werken en veel trainen houdt. Die automatismen komener dan vanzelf wel weer en gelukkig hebben we nog even de tijd totdatde competitie begint op 16 oktober! Dan spelen we meteen tegen m’nnationaal team-roomie Maret Balkestein met haar team Bolzano! Ik heballeen zo’n gevoel dat ik de avond voor die wedstrijd niet met haarsamen mag slapen op een kamer… ;-)