Ongemakkelijke momenten

Mensen die naar een volleybalwedstrijd komen kijken, willen graag vermaakt worden. Afgelopen week duwde mijn teamgenootje Celeste Plak de eerste scheidsrechter nog bijna van zijn bok af en dat filmpje ging meteen viral. Wanneer wij op het veld staan zijn we er niet meer van bewust dat er duizenden mensen zitten te kijken in de hal, op livestreams en op tv. Nee, lekker volleyballen in te korte strakke broekjes en bezweet over het veld lopen en schreeuwen, daar worden we niet meer ongemakkelijk van hoor.

Lucky number 14

Waar ik wél ongemakkelijk van word zijn dopingcontroles. Twee weken geleden was het weer mijn beurt. Na de wedstrijd werd mijn nummer 14 uit een grote zak getrokken en vanaf dat moment sta je meteen onder toezicht. Bij iedere stap die je maakt, staat er een dopingvrouwtje (hoe ik ze noem) achter je en zij verliest je geen seconde uit het oog.

Goed, de wedstrijd was rond 19.00 uur klaar en ik was als tweede aan de beurt. Onze diagonaal was ook de pineut en zij moest nodig plassen, dus mocht eerst. Ik zat ondertussen in de wachtkamer met 2 meiden van de tegenstander die ook de sjaak waren. Gezellig met z’n allen aan het water, want wanneer je niet kunt plassen dan heb je echt een probleem en kunnen die controles behoorlijk lang duren.

Vaak drink ik zo’n 3 liter per wedstrijd, dus meestal kan ik snel naar huis. Ik stond al te trippelen voor de deur toen onze diagonaal klaar was. Ik mocht gauw een potje uitzoeken en meenemen naar het toilet. EN DAN… komt het ongemakkelijke moment. Terwijl je dan met je uitgekozen potje boven het toilet hangt, staat een vrouw naar je te staren en laat haar blik niet los. Alle gênante handelingen worden zorgvuldig bestudeerd. Het is altijd een hele opluchting als de magische grens van 90ml bereikt is.

Na deze hoeveelheid zelf verdeeld te hebben over 2 potjes, gaan ze de densiteit (dichtheid) van de urine controleren. Wanneer die test (gemeten met een refractometer) lager uitvalt dan 1.005, dan wordt de test geweigerd en moet deze opnieuw gedaan worden. Voor mij altijd een spannend moment, aangezien ik zoveel water drink bij de wedstrijden. De mevrouw keek door het gaatje van de meter en begon al wat moeilijke geluiden te maken… De test kwam uit op 1.004… BALEN,ik moest nog een keer ongemakkelijk plassen!

Er moet altijd minimaal een half uur tussen de tests zitten, dus ook al kon ik direct alweer plassen, ik moest nog even geduld hebben. Je snapt wel dat de volgende tests niet beter gingen. De waardes werden steeds lager en 2,5 uur later had ik inmiddels 1.002, 1.001 en 1.000 op het scorebord gezet. Om 22.30 uur had ik de waarde van 1.005 nog steeds niet gehaald maar gelukkig zat er een maximaal aantal test aan deze meting en mocht ik naar huis. Daar stond mijn eten inmiddels al 3 uur klaar… ;-)

Vetmeting

Afgelopen week werden we tijdens een krachttraining overvallen met een vetmeting. Nog zo’n ongemakkelijk moment! Tijdens zo’n meting mag je in een kamertje je shirt uitdoen en komt DE beruchte tang naar voren. Met die gevreesde tang knijpen ze in je huidplooien om het vet te meten. Zijn de kerstkilo’s er al af? Of is dat nog terug te zien in de meting? Gelukkig kregen we te horen dat iedereen op schema ligt en konden we onze training voortzetten.

Niet voor elkaar, maar tegen elkaar!

Inmiddels zijn we begonnen aan de terugronde in de reguliere competitie. We proberen een goede uitgangspositie te bemachtigen voordat de play offs beginnen. Dat gaat goed, want we staan nu derde onder Conegliano en Casalmaggiore en we klimmen steeds verder naar boven. Het verschil in punten tussen de nummer 1 en 3 is maar drie punten. Vorige week versloegen we (toen nog) nr. 1 Casalmaggiore en volgende week spelen we om de koppositie in een rechtstreeks duel tegen de huidige nr.1 Conegliano (het team van Robin de Kruijf)!

Veel spannende wedstrijden in het verschiet, maar op het veld voelen we ons wèl helemaal op ons gemak dus we gaan ervoor! ;-)