2016 was een bijzonder jaar

2016 is alweer voorbij en het is koud en donker buiten. In dezeperiode wordt het voor mij steeds lastiger om uit mijn middagdutjes teontwaken. Wanneer de wekker gaat in de middag, is het al schemerig ofsoms zelfs donker buiten. Ik heb het idee dat op dit moment van de dagm’n bed nóg lekkerder ligt dan ’s ochtends. Met veel moeite sleur ikmezelf dan ook uit mijn bed om m’n trainingspakkie weer aan te trekken.

De double, zilver, Olympische spelen en Italië

Het jaar 2016 was voor mij een bijzonder jaar. In mei pakten we metDSC volleybal Dresden de double (beker en landskampioenschap) en eenpaar weken later kwalificeerden we ons op 21 mei voor de OlympischeSpelen in Rio. In juli wonnen we de bronzen medaille in de World GrandPrix na een ware thriller tegen Rusland (we overleefden 4 matchpointsin de 3e set). Augustus 2016 is natuurlijk de veelbesproken maand vande Olympische Spelen. Met de vierde plek schreven we geschiedenis, maardie plaats heeft nog steeds een bittere nasmaak. Zelfs op dit momentknaagt het nog aan me dat we geen medaille hebben gepakt.

Na de Spelen maakte ik de overstap naar het Italiaanse Igor volleyNovara. In Italië spelen we ieder weekend een topwedstrijd, er is geenéén team dat van een laag niveau is. Tot nu toe bevalt de competitie meerg goed en heb ik het naar mijn zin met de dutchies Celeste Plak enJudith Pietersen. We koken vaak samen, volgen Italiaanse les enbesteden onze vrije dagen om Milaan te ontdekken of kijkenUitzendingGemist.

Ook dit jaar werd in Italië op 26 december de laatstecompetitiewedstrijd van het jaar gespeeld. Tweede kerstdag isnatuurlijk iets typisch Nederlands en met kerst moest er dus gewoondoorgetraind worden. In Nederland wensen we elkaar fijne feestdagentoe, maar in Italië is het normaal om de medemens met kerst defeliciteren. Op training regende het dan ook de “auguri’s!”(“gefeliciteerd!”) voordat we konden genieten van ons kerstdiner. Ikheb zelf met mijn Nederlandse teamgenootjes nog gezellig op kerstavondpuur Hollands gegourmet en zo toch een beetje kerst gevierd!

Grazie Giovanni

Onderwerp van het gesprek tijdens ons kerstdiner was het vertrek vanonze bondscoach Giovanni Guidetti. Ineens kregen we een lange mail vanGiovanni waarin hij het nieuws bracht. Het liefst deed hij ditnatuurlijk persoonlijk, maar dat is praktisch gezien gewoon nietmogelijk. Giovanni kiest ervoor om het hele jaar door in Istanbul tegaan wonen zodat hij zijn dochter kan zien opgroeien. In dat plaatjepast het coachen van ons Nederlands team simpelweg niet meer en heefthij de knoop doorgehakt. Voor ons allemaal kwam dit als een schok. Dithad niemand aanzien komen.

Zelf keek ik enorm uit naar een nieuwe samenwerking tot en met Tokio2020 met Giovanni. Ik respecteer zijn keuze, maar vind het natuurlijkontzettend jammer. Ik kon goed samenwerken met hem. Tijdens detrainingen kon hij me enorm aanpakken. Jeuk kreeg ik van de zeurende ennasale “LAUUUU” die hij schreeuwde wanneer hij niet tevreden was. Maarhij sprak ook zijn vertrouwen uit en liet me in mijn waarde. Hij gafmij het gevoel dat ik belangrijk was, maar dat gevoel gaf hij aaniedereen. Of je nou alles speelde of 1 service per wedstrijd deed,iedereen was voor hem net zo belangrijk. Giovanni heeft zijn passie enenergie overgebracht op ons team en dat is nu aan ons om dat mee tenemen. Onder hem hebben we onze identiteit gevonden en dat kan niemandmeer van ons afnemen. Zijn vertrek is absoluut een gemis voor hetNederlandse volleybal, maar ik wens hem al het goeds toe met zijngezin.

Giovanni’s vertrek is een tegenslag, maar als team zullen we er weersterker uitkomen. Gelukkig hebben we ons visitekaartje afgegeven enzijn er nog genoeg andere topcoaches in de wereld die ons nu willencoachen. Wie weet komen we Giovanni nog een keer tegen en dan gaan wehem laten zien wat hij mist! #LetsGoOrange!

Ik wens alle lezers en volgers eensportief en knallend 2017 toe!Tot snel!