2016 was een bijzonder jaar

2016 is alweer voorbij en het is koud en donker buiten. In deze periode wordt het voor mij steeds lastiger om uit mijn middagdutjes te ontwaken. Wanneer de wekker gaat in de middag, is het al schemerig of soms zelfs donker buiten. Ik heb het idee dat op dit moment van de dag m’n bed nóg lekkerder ligt dan ’s ochtends. Met veel moeite sleur ik mezelf dan ook uit mijn bed om m’n trainingspakkie weer aan te trekken.

De double, zilver, Olympische spelen en Italië

Het jaar 2016 was voor mij een bijzonder jaar. In mei pakten we met DSC volleybal Dresden de double (beker en landskampioenschap) en een paar weken later kwalificeerden we ons op 21 mei voor de Olympische Spelen in Rio. In juli wonnen we de bronzen medaille in de World Grand Prix na een ware thriller tegen Rusland (we overleefden 4 matchpoints in de 3e set). Augustus 2016 is natuurlijk de veelbesproken maand van de Olympische Spelen. Met de vierde plek schreven we geschiedenis, maar die plaats heeft nog steeds een bittere nasmaak. Zelfs op dit moment knaagt het nog aan me dat we geen medaille hebben gepakt.

Na de Spelen maakte ik de overstap naar het Italiaanse Igor volley Novara. In Italië spelen we ieder weekend een topwedstrijd, er is geen één team dat van een laag niveau is. Tot nu toe bevalt de competitie me erg goed en heb ik het naar mijn zin met de dutchies Celeste Plak en Judith Pietersen. We koken vaak samen, volgen Italiaanse les en besteden onze vrije dagen om Milaan te ontdekken of kijken UitzendingGemist.

Ook dit jaar werd in Italië op 26 december de laatste competitiewedstrijd van het jaar gespeeld. Tweede kerstdag is natuurlijk iets typisch Nederlands en met kerst moest er dus gewoon doorgetraind worden. In Nederland wensen we elkaar fijne feestdagen toe, maar in Italië is het normaal om de medemens met kerst de feliciteren. Op training regende het dan ook de “auguri’s!” (“gefeliciteerd!”) voordat we konden genieten van ons kerstdiner. Ik heb zelf met mijn Nederlandse teamgenootjes nog gezellig op kerstavond puur Hollands gegourmet en zo toch een beetje kerst gevierd!

Grazie Giovanni

Onderwerp van het gesprek tijdens ons kerstdiner was het vertrek van onze bondscoach Giovanni Guidetti. Ineens kregen we een lange mail van Giovanni waarin hij het nieuws bracht. Het liefst deed hij dit natuurlijk persoonlijk, maar dat is praktisch gezien gewoon niet mogelijk. Giovanni kiest ervoor om het hele jaar door in Istanbul te gaan wonen zodat hij zijn dochter kan zien opgroeien. In dat plaatje past het coachen van ons Nederlands team simpelweg niet meer en heeft hij de knoop doorgehakt. Voor ons allemaal kwam dit als een schok. Dit had niemand aanzien komen.

Zelf keek ik enorm uit naar een nieuwe samenwerking tot en met Tokio 2020 met Giovanni. Ik respecteer zijn keuze, maar vind het natuurlijk ontzettend jammer. Ik kon goed samenwerken met hem. Tijdens de trainingen kon hij me enorm aanpakken. Jeuk kreeg ik van de zeurende en nasale “LAUUUU” die hij schreeuwde wanneer hij niet tevreden was. Maar hij sprak ook zijn vertrouwen uit en liet me in mijn waarde. Hij gaf mij het gevoel dat ik belangrijk was, maar dat gevoel gaf hij aan iedereen. Of je nou alles speelde of 1 service per wedstrijd deed, iedereen was voor hem net zo belangrijk. Giovanni heeft zijn passie en energie overgebracht op ons team en dat is nu aan ons om dat mee te nemen. Onder hem hebben we onze identiteit gevonden en dat kan niemand meer van ons afnemen. Zijn vertrek is absoluut een gemis voor het Nederlandse volleybal, maar ik wens hem al het goeds toe met zijn gezin.

Giovanni’s vertrek is een tegenslag, maar als team zullen we er weer sterker uitkomen. Gelukkig hebben we ons visitekaartje afgegeven en zijn er nog genoeg andere topcoaches in de wereld die ons nu willen coachen. Wie weet komen we Giovanni nog een keer tegen en dan gaan we hem laten zien wat hij mist! #LetsGoOrange!

Ik wens alle lezers en volgers een sportief en knallend 2017 toe! Tot snel!